Pocztówka z kanapy

No to jestem. Bez ręki. To znaczy niezupełnie bez, ale bez sprawności. Zwisa sobie kończyna górna prawa smętnie i przeszkadza w spokojnym, leczniczym śnie, gdyż ma zwyczaj boleć najbardziej wtedy, gdy ja najbardziej pragnę o niej zapomnieć. Życie.

Połatano mnie profesjonalnie już ponad dwa tygodnie temu, robiąc przy okazji masakrę w stawie. Poodcinane i przyspawane w innym miejscu kości, śruby, kotwice, rozwarstwione  mięśnie – sieczka i zniszczenie, a na zewnątrz siedem malutkich nacięć i kilka pętelek nici chirurgicznej. Cuda, powiadam wam.  

Mam na myśli kilka opowieści około szpitalnych, zwłaszcza tych z gatunku „zróbmy sobie tripa na morfinie”, ale ponieważ narkotyki robią ludziom z mózgu ser z dziurami, pominę temat, w obawie o zbyt daleko idące konfabulacje. Nie jestem pewna co zdarzyło się naprawdę, a co jest wytworem pobudzonej opiatami dowcipnej wyobraźni. Miło jest jednak mieć świadomość, że państwo Polskie nie w każdym przypadku torturuje obywatela swego nieznośnym bólem i że znikąd pomocy. Państwo Polskie ochroniło mnie od bólu jak nikt dotąd!

Epizod szpitalny  zakończony pozytywnie, po nim zaś nastąpił epizod domowy z odwiedzinami rodziny i przyjaciół, dostarczaniem galaretek smakowych i zimnych nóżek w ilościach hurtowych (bo się musisz, dziecko, zrastać) oraz ekwilibrystyką w okolicach kąpieli i zakładania na grzbiet górnych elementów garderoby (bo ileż można żyć w dresiku). Leżę zatem i staram się  nie marudzić przesadnie, już trzeci tydzień tak leżę i chyba zaczyna mnie trafiać, bo nawet czytać już nie chcę (po zamknięciu kilkunastu/kilkudziesięciu zalegających od dwóch lat pozycji książkowych daję sobie ku temu prawo). Smętnie snuję się po lokalu, czekając aż ktoś przybędzie i wyprowadzi mnie na spacer (nie to żebym miała odebrane klucze albo okratowanie w oknach, no nie, ale jakby). Ogólnie nieznośna lekkość bycia na l4, gdy nie można pisać, a się chce (teks ten powstaje w oparciu o palec wskazujący lewy i słownik inteligentnego programu  tekstowego oraz bardzo wielką irytację). Plusy dodatnie natomiast są takie, że staję się cudownie dwuręczna, co się w przyszłości może przydać, gdy zostanę, dajmy na to, matką i jedną ręką będę ważyć strawę, drugą wycierać gila spod nosa, a trzecią machać kołyską czy czym tam się macha w podobnych sytuacjach. Nauka ta nie pójdzie w las. Ponadto kuzynka Współlokatora oświeciła mnie, że aktywizując półkulę prawą ćwiczę kreatywność i inne pożądane przymioty ducha, było to wprawdzie po trzecim piwie, ale nie mam podstaw nie wierzyć.

Tylko pośladki mi się odkształcają od tego bezruchu więc uchodzimy ze Współlokatorem na Podkarpacie oddychać i zażywać wolności do której nie potrzebna jest ręka. Nie było jeżdżenia na sprzętach zimowych, będzie łażenie po bieszczadzkich lasach, górkach i dolinkach, nogi ostatecznie mam zdrowe.

Tym bardziej muszę koniecznie pryskać od cywilizacji, gdyż wyszukiwarki tanich lotów rozgrzewają się do czerwoności dokładnie od dnia w którym dałam się skroić żywcem i prezentują coraz bardziej egzotyczne kierunki w coraz bardziej oszałamiających cenach. Płaczę i usuwam  Katmandu w cenie 1800 Nowych Polskich, z Pragi. Płaczę i usuwam Kenię za 997, Delhi i Bombaj za 1454 oraz Phuket za 1547, Tal Awiw za 194 zaś wymazałam z pamięci na wieki. 

Oraz.

Jared dostał Oskarda. Matthew dostał Oskarda. Moja wiara w Akademię została przywrócona, a Współlokator będzie zmuszon do nabycia białej marynarki i gustownej muchy, może także mieć długie pióra i ombre. Chudnięcie nie jest konieczne.

Oraz.

Mam pytanie do świata. Dlaczego w sprawie Ukrainy żadne imperium nie kontratakuje!?

Smuteczek.