Bo ja bym chciała do Narsarsuaq

Mam wrażenie, że absolutnie cały świat ma dziś wolne tylko ja, jak ten robol parszywy, podbijam o ósmej kartę na zakładzie i wyglądam tęsknie przez okno. Pusto, cicho, szaro, co ja tu robię?
Pociesza mnie myśl, że nie stoję w tym momencie w jakimś gigantycznym korku na żadnej z krajówek, nie drepczę pod cmentarzem z wątpliwej urody kwieciem i toną obrzydliwych, czerwonych zniczy w plastikowej reklamówce, odstrojona jak stróż w boże ciało, natapirowana, wyperfumowana, strzelająca oczami w kierunku sąsiadów, którzy zawsze mają podejrzanie perfekcyjnie wypastowane lastryko.

Kto by pomyślał, że dokładnie rok temu opalałam się pod Lechworkiem.
A dwa lata temu?
(po)Tężnie w Ciechocinku i Toruń, a nawet tama we Włocławku.
Szlag by trafił taką pamięć.


Zmieńmy temat może.

Dzięki uprzejmości Eliny, którą z tego miejsca serdecznie pozdrawiam i jeszcze raz – buźka i wieeelkie dzięki ;), przeczytałam w końcu, zaaresztowaną przez sąd nasz powszechny, tę książkę o której na łamach blogusia swojego czasu marudziłam.
I teraz sprawa jest taka, że nie bardzo wiem od której strony ugryźć wątek.
W zasadzie to nie ma sensu zagłębiać się w tematykę środowiskowo-sądową ale może pokrótce. Tło powieści to podróż na Grenlandię, której celem jest udokumentowanie wcześniejszej wyprawy dwójki polskich wspinaczy, autorów nowej, super trudnej drogi – Golden Lunacy, wytyczonej na grenlandzkim klifie QuaQarssuasia. Eskapada początkowo była ogromnym sukcesem (E i D dostali za nią Jedynkę 2007), po czym okazało się, głównie za sprawą szczegółów zawartych w książce, że trudność i spektakularność wyczynu została oceniona nieco na wyrost. W środowisku zawrzało, Jedynkę odebrano, książka jest za kratami, a w sądzie toczy się proces o naruszenie dóbr osobistych dwójki bohaterów.
Z zaciekawieniem śledzę zamieszanie w środowisku, bo to trochę taka Anna Maria Wesołowska online, trochę temat dla rozważań o zaufaniu, trochę zabawa w małego detektywa, ale nie o tym tu chciałam.

Zawsze się zastanawiałam co jest ze mną nie tak, że nie potrafię odnaleźć w życiu swojego miejsce, że nieustannie gdzieś mnie gna, że mam w sobie ogromnie silną potrzebę prowadzenia ciekawego życia (ciekaworobienia – to z SŻM), a jednocześnie jestem uwieziona w mackach codzienności i głęboko wdrukowanej odpowiedzialności. Stoję sobie w rozkroku pomiędzy chęcią rzucenia wszystkiego w diabły i realizowanie projektu szkoły nurkowania gdzieś na australijskim kontynencie, a szukaniem równowagi, dorosłości i stabilizacji na polskiej ziemi (pokrytej krwią i blizną, a jak!) i jest to rozkrok niewygodny oraz męczący.
I o tym rozdarciu oraz ambicji prowadzenia ciekawego życia jest ta książka. Z pewnością nie jest to wielka literatura, styl i fabuła pozostawiają wiele do życzenia ale o dziwo, odpowiada w jakimś stopniu na pytania, które sama sobie zadaję. Ile można poświęcić dla ciekawego życia? Jak bardzo można się uwikłać w złe i destrukcyjne relacje, żeby mieć to szczególne poczucie życia naprawdę. Jak bardzo można się zapędzić w szukaniu wrażeń zapominając kompletnie o tym co ma ogromną wartość, a jest blisko i za czym wcale nie trzeba pędzić na koniec świata, najwyższą górę czy najczarniejsze odmęty BlueHole.

Bo albo wolność jest w nas albo jest gdzie indziej.
Czasami mam wrażenie, że ci na których patrzymy z pełnym podziwem, myśląc że kto jak kto ale oni są wolni naprawdę, bo podróżują, bo realizują pasje, często są tak samo uwikłani w sidła własnego umysłu i gonienia króliczka, jak chłop przywiązany obowiązkami do swojej zagrody.

Wyjątkowo osobiście odebrałam tę lekturę.
Sama zapłaciłam okropnie wysoką cenę za ciekaworobienie, za podziw i miłość do wolności, która, jak nie trudno zgadnąć, w końcu i tak stała się klatką i salą tortur w jednym.
Tym bardziej nie wiem czy polecać. Dla mnie El Chorro na dzień dobry było bardzo miłym wstępem, a uwagę skupiałam na interesującym mnie wątku oraz smakowaniu wspinaczkowego slangu ale obiektywnie rzecz ujmując to jednak trochę to wszystko za płytkie, trochę nie tak napisane.

I tym optymistycznym akcentem, a także dobranoc (bo już, znowu, oczywiście, ciemno!).