We're all fine here now, thank you. How are you?

Tak naprawdę? Jest mi potwornie smutno i źle, i smutno, i jeszcze jeden cholerny raz smutno.
A przecież nie powinno być bo dookoła sama pozytywna energia, całe zdziczałe tabuny pozytywnej energii i mocy. Ale to jakby trochę za drzwiami, płynie gdzieś obok. To nic, że zamyka się kolejny okres. Że okrąglutkie dwadzieścia siedem pękło. Że to coraz-bardziej-przed-trzydziestką staje się coraz bardziej i bardziej. To nic.
To dobrze, że nie jestem sama.
Ale też nie taki miałam plan.
Miałam dziś płakać z powodu ciszy. Nie będę, cisza została przerwana dzwonkiem od roweru, upewniałam się pięć razy czy się nie mylę. Nie, zmysły działają prawidłowo. Ale wiesz przecież jak szybko taki dźwięk rozchodzi się falą w przestrzeni. Jeszcze sekundę bądź dwie dźwięczy w uszach, a potem umyka i nie da się go w żaden sposób złapać. Będę płakać, bo nie mogę zatrzymać tego dźwięku i nie ma na świecie sposobu, żeby go złapać i zamknąć na zawsze w pudełeczku z hebanowego drewna. Nie potrafiłam zatrzymać zapachu na ręczniku, od ciągłego wtulania twarzy, któregoś dnia zmienił się w mój własny. Nie pamiętam dotyku szorstkiego policzka.

Jestem wściekła,
Bo to nie tak, bo to wszystko nie tak. Za dużo słów, myśli, uczuć wyrzuconych na orbitę siłą eksplozji atomowej. Zassane przez próżnię, ciemność i zimę nie do pojęcia? Głupia jesteś dziewczyno i cyfra powiększana o jeden z każdym rokiem zupełnie tego nie zmienia.

Boję się.
Bo zima nuklearna. Bo rozmiaru zniszczeń jeszcze sama dokładnie nie odkryłam. Bo nie wiem czy kiedykolwiek przestane tęsknić za światem, który przestał istnieć.

Gram.
Udaję przed sobą i przed tobą, a także przed wami i cholernie zajebiście mi to wychodzi. Bo może któregoś dnia teatr stanie się prawdą, a prawda kiczowatym horrorem klasy C, który nie wiadomo dlaczego zakupiliśmy na promocji w hipermarkecie i którego raczej nigdy nie obejrzymy.

Pocieszna małpko ty kochana. Najlepszego i 100lat w dzisiejszym dniu. [and now you can go and die]