Nie ma sensu kupować kredensu

Czy jest możliwe, żeby halny wiał na północno-wschodnim Mazowszu?
Przygnał mi niezbyt dobre sny, choć równie dobrze mogła być to wina nadużytej wczoraj wódki bądź łakoci od których uginał się stół. Mam przez to wszystko watę zamiast mózgu. Poruszam się w zwolnionym tempie, myśli nie chcą się kleić, słowa nie układają się w poprawne gramatycznie zdania. Niemoc dziwna i rozdrażnienie. I oczywiście, jak zawsze przy porywistym wietrze, tępy ból głowy.
A już miałam nadzieję, że w końcu przytrafi mi się tydzień bez narzekania, owocny, satysfakcjonujący, ofiarnie przepracowany, radosny i prawie że szczęśliwy. Przy czym prawie, standardowo, robi wielką różnicę ale spuśćmy zasłonę milczenia.

Z niekłamanym zdziwieniem odkryłam natomiast, że odzyskuję biust! W prawdzie daleko mi jeszcze do wysokiego C z czasów studenckiego dobrobytu ale progres jest ewidentny. Zupełnie nie martwi mnie, że przy okazji nabywam również bioder i innych pociesznie krągłych elementów w okolicach szeroko pojętej talii i ud. Za długo obijałam się o własne kości żeby teraz przejmować się tak nieistotnym szczegółem jak opór dżinsów stawiany okolicom pośladkowym. Trudno, chcę znowu mieć obłe kształty, a wilczy apetyt i ogrom najróżniejszego pożywienia w lodówce zdecydowanie temu sprzyja. Sprzyja także wczesne zapadanie zmroku, halny i demony, nie wspominając o braku jakiegokolwiek stresu, kilku smakowitych lekturach, filmach, gościach niedzielnych. Nie ukrywam, że wszystko bardzo miło.
Obrazu niech dopełnią czerwone paznokcie i bolące od nadtlenku wodoru wszystkie widoczne zęby. Cierpię dla urody pszepaństwa, co oznacza, że chyba świat się kończy.

Piszę tak sobie trochę bez sensu bo mobilizuje mnie do pisania song challange ale niekoniecznie mam ochotę na egzystencjalne wywalanie flaków do sieci, domorosłe filozofie, a historie wolę czytać niż wymyślać. Odstawiam naturalną już komedią pt. nic mnie nie boli, nie tęsknię, niczego nie potrzebuję, mam wolne i odpoczywam, jestem w tym świetna, oraz jestem świetna w ogóle. Prawdopodobnie instynktownie zbieram siły na wieczór wigilijny który, obawiam się, trochę mnie poobija od środka i przeklętego sylwestra, którego raczej jednak spędzę w łóżku z kocykiem i butelką. Tak będzie najlepiej dla wszystkich, a najbardziej dla mnie. Oraz przecież taki był plan od początku.
Nie powinnam nic na ten temat pisać bo pewnie odmieni mi się jeszcze jakiś tryliard razy w ciągu tych najbliższych dwóch tygodni. Jakby co, to gustowne, różowe rajstopki mam gotowe do świętowania i przywdzieje je, choćby miały jedynie wystawać spod mojego własnego kocyka aby bawić właścicielkę swoim uroczym kolorkiem.

Chciałam także kronikarsko nadmienić, że to co się dzieje aktualnie w polityce robi mi niezwykle źle, co sprawia, że ostatnie wydanie Polityki leży i mruga do mnie z kąta, a ja odpowiadam figlarnym pokazaniem języka, tvn24 także nie doczeka się uwagi. Proszę mi łaskawie dać znać, gdy zakończy się dyskusja na temat suwerenności państwa polskiego oraz hołdu berlińskiego, gdyż jako jednostka wrażliwa i delikatna nie mogę się przesadnie denerwować, a absurd w takim wydaniu ekstremalnie skutecznie wyprowadza mnie z równowagi.

P.S. Warszawskie centra handlowe są out of date, nie słyszały o najnowszym, światowym, kryzysie finansowym. Stwierdzam z pozycji naocznego świadka.


New 30 Day Song Challenge 
Day 4. Newest/most modern song you love.
Było, wiem, pamiętam, nie mam AŻ TAKICH dziur w mózgu, jednakowoż piosenka ta spełnia obadwa warunki, a że nie znalazłam się jeszcze w posiadaniu najnowszego Toma Waitsa ani Manic Street Preachers’ów, a Luxtorpeda uległa znudzeniu, Coldplay z nową płytą pozostaje numerem jeden.