A gdyby tak dla odmiany zakochać się w jesieni

Tylko jeden krzyżyk?
Tyle tych kartek tam podali, cały ładnie, równiutko, jednolicie zadrukowany zeszycik i tylko jeden krzyżyk?
Czuję, że komisja wyborcza nie wykorzystała mojego potencjału, jakoś tak głupio.
Zdążyłam, a jakże, choć wracając już po zmroku z drugiego końca stolicy, całą drogę zastanawiałam się czy mam jeszcze w krwioobiegu jakieś śladowe ilości promili, czy już jednak mogę bezpiecznie ustawić pedał gazu w pozycji prawie horyzontalnej. Nie ustawiłam, nawet mi nóżka nie drgnęła ponad przyzwoitość. Bo to jednak nigdy nic nie wiadomo, a i samopoczucie wysyłało sygnały ostrzegawcze.

Tak czy inaczej – nasi wygrali! I wszystko jedno kim są nasi skoro nie nasi przegrali i dostali kopa w szeroko rozumianą dupę. Jestem z nas dumna, Europa jest z nas dumna, nawet w Chińskiej Republice Ludowej są z nas dumni! Wyobrażacie sobie?

Taki finał TAKIEGO weekendu był jak najbardziej na miejscu.
Bo tak sobie siedzę i myślę (na koszt podatnika, zamiast ciężko pracować – sorry podatniku ale nawet tu się czasami myśli), że gdybym bardzo chciała to mogłabym tu, w tej jednej chwili, wypalić państwu piękna litanię rzeczy, których strasznie dawno nie robiłam, a za którymi tęskniłam, a które w tenże piękny październikowy weekend udało mi się na chwilę złapać w objęcia. No taki na przykład tatar w okolicznościach przesympatycznych albo nocny spacer między blokami w stanie wskazującym, z natrętną myślą z tyłu głowy, że cholera, trzeba było jednak tego dwumetrowego germanistę zabrać ze sobą do domu jako suwenir i opcje grzejącą me biedne zmarznięte odnóża. Takie miał ładne dłonie i tak się ładnie za mną oglądał w dzikim tłumie. Cóż. Szkoda, że ja nie z tych. Szkoda tym większa, że po trzech latach coś mi się w końcu od życia należy, a przynajmniej trochę fajnych porannych ćwiczeń dla dorosłych.
Nic jednak straconego, id, ego i superego mają się dobrze, żadne nie czyni wyrzutów, a Gruzin dopełnił reszty czyli wywiał mi mózg ze wszelkich dziwnych myśli za pomocą jesiennego wiatru, liścia w garści i bardzo cholera nieprzyzwoicie uroczego uśmiechu.
Zresztą chyba się wzięłam i zakochałam, czysto fizycznie wprawdzie i z zupełnym pominięciem emocjonalnych zawirowań ale mamy do czynienia z dawno zapomnianym uczuciem szczenięcej radości o poranku. I jest mi naprawdę i absolutnie wszystko jedno oraz może mi minąć choćby i jutro. Nie w tym całym zakochiwaniu rzecz. Rzecz w tym że, o matko, coś mnie jeszcze może poruszyć, sprawić że miękną mi kolanka i chce mi się wyciągać krótką spódniczkę z dna szafy pomimo października. Nie wyciągnęłam oczywiście ale mogłabym, gdyby zaistniała potrzeba i ta świadomość robi mi niezwykle dobrze.